Uwielbiam chleb, ale rzadko go jem, po prostu wybitnie nie służy mojej figurze, a jako osoba, która często długie godziny spędza w kuchni, muszę się pilnować… Nie stosuję jakiejś restrykcyjnej diety, choć może powinnam, po prostu ograniczam niektóre produkty. Czasem ochota na świeży chrupiący chlebek z masełkiem i białym serkiem jest tak duża, że nie ma szans się powstrzymać. W takich sytuacjach i tak sięgam raczej po ciemne pieczywo. Zdarza się też tak, że potrzebuję zjeść coś treściwego, na szybko, nie wymagającego więcej działań niż wyciągnięcie czegoś z szafki, czy lodówki, a jeśli do tego ma to być zdrowe- to staję wtedy przed poważnym wyzwaniem. W takich sytuacjach lubię mieć w pogotowiu chleb z ziaren, który spełnia wszystkie wymagania. Jest pyszny i jest co pochrupać 🙂 Mam dziś dla Was sprawdzony i pyszny przepis na takie cudeńko.
Category: przepisy bazowe
Domowa uprawa kiełków
Zanim na dobre pojawią się nowalijki, trzeba sobie jakoś radzić. Niby już wiosna, pogoda w kratkę, a ja już nie mogę się doczekać tych bomb witaminowych, które uzupełnią wszystkie braki z zimowego okresu. Do tego, mamy teraz dość trudny czas, niby można wyskoczyć i przynieść ze sklepu mieszankę sałat, czy choćby i kiełki, ale ponieważ lepiej unikać wychodzenia i kontaktu z ludźmi, to czemu nie postawić na domową uprawę? Sposobów na to, by cieszyć się smakiem świeżych kiełków jest kilka, najprostszy to właśnie ten, który opisuję poniżej. Trzeba jednak pamiętać, że nie wszystkie kiełki nadają się do słoika. Wyrosną Wam tak kiełki rzodkiewki, pora, cebuli, kapusty, lucerny, buraka i wielu innych, ale dobrze jest przeczytać na opakowaniu. Kiełki to bogactwo minerałów. Polecam!
Ekspresowy przecier pomidorowy
Długo przeszukiwałam literaturę fachową 😉 i sieć, by znaleźć najlepszy i najszybszy sposób na domowy przecier pomidorowy. Nie miałam ochoty smażyć ich godzinami. Nie uśmiechało mi się też mozolne przecieranie, by pozbyć się pestek, które niektórym domownikom bardzo przeszkadzają. Poza tym wychodzę z założenia, że łatwiej przed użyciem, jeśli jest taka konieczność, pozbawić pestek pewnej porcji gotowego już przecieru, niż na raz przecierać ileś tam kilo pomidorów. Postanowiłam wypróbować przepis, który wydał mi się pod tymi wszystkimi względami idealny. Sprawdźcie sami. Ja już chyba innej receptury szukała nie będę 🙂
Sos czosnkowy
Ciągle go używam. Jest obowiązkowo obecny na stole, gdy grilluję. Dodaję do sałatek, kanapek. Lubię jak jest wyrazisty w smaku lecz nie może też przytłaczać smakiem całej potrawy. Wydaje mi się, że ten przepis gwarantuje właśnie taki pyszny, wyważony smak.
Pasta tahini
Ostatnio od nowa odkrywam sezam. Do tej pory był w mojej kuchni wyłącznie jakimś tam dodatkiem, posypką, składnikiem ziarnistego chleba. Tymczasem sposobów na jego wykorzystanie jest obłędna ilość. Dzisiaj chciałabym się z Wami podzielić przepisem nie tyle na potrawę, co składnik, który przyda się w kuchni każdego smakosza. Mowa o paście tahini. Dobrej jakości pasta nie jest najtańsza, oprócz marketów i sklepów ze składnikami z kuchni świata, raczej ciężko ją kupić. Więc czemu jej nie zrobić samemu? Zwłaszcza, że jest to bardzo proste i mamy gwarancję, że w naszej paście znajdą się wyłącznie niezbędne składniki. Do czego używamy takiej pasty? Do hummusu, baba ganoush chociażby, lubię jej dodać do curry, do dań kuchni japońskiej, które zakładają użycie ziaren sezamu, dodaję do sałatkowych dressingów, sama w sobie może być ciekawym sosem do pieczonych warzywa, najlepiej słodkich jak buraki, czy marchew.
Naleśniki
Ciasto naleśnikowe i oczywiści same naleśniki, to bardzo wdzięczna podstawa wielu ciekawych dań. Często je wykorzystuję i na blogu znajduje się już kilka takich przepisów. Naleśniki to jedna z pierwszych potraw, którą nauczyłam się przygotowywać. Mając tę umiejętność odkąd sięgnę pamięcią, całkiem zapomniałam, że zrobienie dobrych naleśników to też sztuka. Dlatego dzisiaj prezentuję Wam przepis bazowy, który znam od mojej mamy, a z gotowymi naleśniorami róbcie już co chcecie! 🙂
Kremowy serek z jogurtu
Gotowanie to taka niezwykle przyjemna dziedzina, która nieustannie zaskakuje i stawia przed zainteresowanymi nowe wyzwania. Kiedy już wydaje Ci się, że niczego więcej nie da się wymyślić jeśli chodzi o wykorzystanie jakiegoś produktu, lub uzyskanie konkretnego efektu- trach! Spada na człowieka jakieś nowe albo po prostu nieznane mu wcześniej rozwiązanie, i cała zabawa zaczyna się od początku. Nauka, próby, często wielokrotne i strzępiące nerwy… Ja, oprócz próbowania nowości, najbardziej lubię szukać tradycji, tych dobrze znanych mnie samej z sielskiego dzieciństwa mojego, czy moich rodziców, ale też z innych regionów, czy też innych części świata, które odsłaniają nowe horyzonty. Efektem takich kulinarnych “wycieczek”, tym razem wyłącznie palcem po mapie i po czeluściach internetu, jest ten przepis, który zachwycił mnie swoją prostotą. Od dawna przymierzałam się do zrobienia tradycyjnego twarogu i jakoś opornie mi szło… postanowiłam więc zacząć małymi kroczkami i tak oto, zauroczona, chcę Was namówić, na wypróbowanie przepisu pochodzącego z kuchni bliskowschodniej. Labneh to ser, który robi się tak prosto, że nie wiem, czy da się prościej. Wystarczy kupić dobrej jakości, najlepiej dość gęsty jogurt naturalny. Zaopatrzyć się w gęste sito i tetrę lub gazę. Dzisiaj przedstawiam przepis podstawowy, ale w głowie już rodzi się całe mnóstwo pomysłów!
Kopytka
Wizyty moich przyjaciół z zagranicy zawsze są świetną okazją żeby pogotować, zwłaszcza mocno tradycyjnie, po polsku, żeby zapoznać ich z naszymi typowo domowymi potrawami. Podwójnie przyjemnie jest, kiedy ktoś, kto po raz pierwszy kosztuje danego dania, jest nim zachwycony i tym samym poznaje nowe smaki. Choć oczywiście bywa i tak, że nasze kuchnie narodowe są do siebie podobne. Potrawy różnią się niewielkimi detalami, kształtem no i oczywiście nazwą. Tak było, gdy neapolitańczykom zaserwowałam kopytka- stwierdzili, że robię bardzo dobre gnocchi! 😉 Fakt, skład kluseczków podobny. Dzisiaj niezawodny przepis mojej mamy na nasze rodzime kopytka. Read More
Uszka z grzybowym farszem
Tak jak obiecałam, czas na nieodłączny dodatek do czerwonego wigilijnego barszczyku, czas na przepis na uszka.
Idealne także do rosołu, żuru, zupy grzybowej czy owocowej, oczywiście z przeróżnym farszem w środku. Zwykle sama myśl o ich wykonywaniu przyprawia o zawrót głowy. Podziwiam kucharzy, którzy misternie przygotowują je w wersji naprawdę mini. Ja ułatwiam sobie zadanie, kleję takie na jeden kęs, dla mnie idealne.
Do przygotowania około 40 uszek potrzebujecie:
Na ciasto:
- 300 g mąki
- jajka
- około 200 ml letniej wody
- 3 łyżek oleju
- 500 g pieczarek
- solidnej garści suszonych grzybów
- 50 g masła
- małej cebulki
- soli
- pieprzu
- tymianku
W międzyczasie z podanych składników zagniatam ciasto. Powinno być gładkie i z łatwością odklejać się od dłoni. Zawińcie je w folię spożywczą i odłóżcie w chłodne miejsce na około 30 minut.
Skrójcie w kostkę cebulę, a oczyszczone pieczarki zetrzyjcie na tarce, na grubych oczkach. Grzyby odcedźcie i pozostawcie do wystygnięcia.
Pieczarki wrzućcie na patelnię, dodajcie nieco soli, gdy zaczną już mocno puszczać wodę i zmieniać kolor- dorzućcie cebulę i rozdrobnione ugotowane grzyby.
Gdy woda odparuje dodajcie pieprz, tymianek i sól do smaku, chwilę podsmażcie i wyłączcie ogień. Dodajcie masło, powinno dobrze otoczyć cały farsz, w razie konieczności dodajcie go nieco więcej.
Pozostawcie do ostygnięcia. Masło sprawi, że farsz nie tylko będzie bardziej soczysty, ale gdy przestygnie, będzie dzięki niemu łatwiejszy w nakładaniu. Masło będzie spoiwem dla reszty składników.
Ciasto po leżakowaniu będzie sprężyste i wilgotne, rozwałkujcie je podsypując lekko mąką i wytnijcie z niego kółka.
Ja do tego celu posłużyłam się literatką o średnicy 5 cm.
Na środek każdego placka nakładajcie po około 1/2 łyżeczki farszu.
i sklejajcie jak pierogi,
lekko wydłużając końce ciasta, które następie sklejamy ze sobą wyginając lekko pierożek w pałąk.
Dzięki dodaniu oleju i leżakowaniu ciasto pozwoli się rozwałkować na naprawdę cienkie, a sklejanie powinno być bardzo łatwe.
Ugotujcie uszka w osolonej wodzie, 2-3 minuty od momentu wypłynięcia na powierzchnię powinny wystarczyć.
Bulion warzywno-mięsny
Dobry wywar może być bazą do wielu dań. Zup, sosów, zapiekanek, dań jednogarnkowych, duszonych, pieczonych mięs- spektrum użycia jest naprawdę szerokie. Lubię przygotować sporą, esencjonalną porcję raz na jakiś czas i przechowywać ją na wypadek sytuacji podbramkowej. Wywar można na ciepło zamknąć w dobrze wyparzonym słoiku i przechowywać w lodówce lub po prostu zamrozić. Cała jedna szuflada mojego zamrażalnika jest poświęcona takim magicznym półproduktom. Trzeba uważać, żeby dobierając się do moich zamrażalnikowych silikonowych form nie przygotować sobie drinka z dziwnym mięsnym posmakiem 😉
Wiem, bulion najlepszy jest świeży, niezaprzeczalnie. Ale gdy mam w perspektywie mocno zabiegany tydzień i wiem, że ciężko będzie mi wygospodarować dłuższą chwilę na pichcenie- taki trik bardzo ułatwia przygotowanie smacznego posiłku.
Dobry bulion to duża ilość warzyw i najlepiej różne rodzaje mięsa.
Potrzebne składniki to:
- Około 300-500 g łaty/pręgi wołowej
- 4 skrzydła kurcząt lub duża porcja rosołowa lub perliczka lub golonka z indyka (mięso oczywiście najlepiej kupić w sprawdzonym punkcie na lokalnym targu. Wiadomo, chodzi o lepszą jakość. To, które jest dostępne w markecie czasem oddaje smak i zapach paszy, którą zwierzęta były karmione) Im więcej mięsa użyjecie tym lepiej, najlepiej różnych rodzajów. Nie bójcie się, że bulion będzie za tłusty. Jeśli taki faktycznie wyjdzie wystarczy go wystudzić i pozbyć się zbędnego zastygłego na powierzchni tłuszczu.
- 5 średich marchewek, z marchewką nie przesadzamy, bo doda zbyt dużo słodyczy
- 3 spore pietruszki, najlepiej wraz z nacią
- duży seler, również z natką
- duży por
- duża cebula
- 2-3 ząbki czosnku
- 7 liści laurowych
- 2-4 ziarna ziela angielskiego
- sól, pieprz i lubczyk
Do około 4-5 litrów zimnej wody wrzucam mięso wołowe. Dobrze pamiętać aby mięso, które chcemy gotować wyjąć z lodówki przynajmniej 15 minut wcześniej. Doprowadzam do wrzenia, ściągam szumy i doprawiam. Dorzucam cebulę w całości, ząbki czosnku, ziele angielskie, liście laurowe, nieco pieprzu i soli. Gotuję na niewielkim ogniu około 20 minut po czym dorzucam kurczaka i wszystkie warzywa. Nie zależy mi na wyjątkowej klarowności bulionu, tylko raczej na maksymalnie intensywnym smaku. Jednak po 30-40 minutach gotowania wyjmuję zielone części warzyw, pora i cebulę, gdyż one najszybciej zmiękną. Resztę gotuję jeszcze przez następne pół godziny- dolewając wody jeśli jest to konieczne. Doprawiam intensywnie, krótko mówiąc przesalam i przepieprzam bulion, dodaję lubczyk, czubatą łyżeczkę jeśli mam suszony, pół pęczku jeśli dysponuję świeżym. Gotuję to wszystko jeszcze kilka minut i przecedzam. Zwykle część od razu trafia do jakiejś potrawy a reszta ląduje w zamrażalniku niczym kuchenne pogotowie- w razie co. Pamiętajmy, że taki bulion jest niejako koncentratem- inaczej wykorzystując go przygotujemy danie zdecydowanie za mocno doprawione.
